Solumda bir yer var, yaş damlatıyor ömrümden.
Acıyan taraflarıma tebessüm edip iyi oluşuma veriyorum.
Bırakıyorum her şeyi yerli yerine, kafa bulandırma zamanı değil.
Herkes iyi böyle, uzaklık muhteşem bi dahinin bir buluş için binlerce denemesi gibiymiş.
Mutlu olmak çok güzel, canın acırkende mutlu olabilir miyim?
Hayır mı?
O zaman ya ben mutlu olduğunu zanneden biriyim ya da canım değil acıyan,sevgim…
Salmak tüm figanları gökyüzüne, bağırmak haykırmak bulutlarda boğulmak, bir debelenme mi kalacak ömrümde?
İnsan iyi olmalı, devamını getirebileceğinden emin değilken yazının dahi.
Ömrümü tamamlayamadan ölmek istemiyorum.
Yaşamaksa sahi.
Dayandığı direndiği daralmadığı darlanmadığı bir şey olmalı tek nefesinde.
Sahi bu tutup bırakmadığımız bir nefes değil mi?
Doğarken aldığım nefesi, sekeratta veren ben miyim?
Bu bir nefese neler sığdırdığım mıdır hayatın anlamı?
Bir nefes bir ömür bir kalp tek ruh.
İyi olmaya çalışan bir bedene fazla ağır geliyor soruları…
